आज खूप दिवसांनी त्याची आठवण झाली ...प्रेम बीम नसावच ते, पण मला तो आवडायचा... त्याच्या मित्रांमुळे मला तो आवडायला लागला. मी बघितलं आणि त्याच्या मित्रांनी मला बघितलं. इथेच माझे कॉलेजचे दिवस सुरू झाले. मग मला कुछ कुछ होता है पण आवडला, नि राजा हिंदुस्थानीही आवडला.
कॉलेजमध्ये आपली पण एखादी लव्हस्टोरी असावी म्हणून ते प्रेम होत बहुदा... ! घरचे म्हणता म्हणून लग्नासाठी पोरगा बघावा तसं त्याचे मित्र आम्हाला चिडवता म्हणून आमची पण लव्हस्टोरी असावी. एवढा साधा आयुष्याचा मोटो होता. म्हणून एकच ध्येय, की त्याच्याबरोबर निदान पुढच्या इयत्तेत जाण्याएवढा अभ्यास करावा. मग त्यात कोणत्याही सरांची बोलणी खावी, अगदी गोड वाटायचं सगळं...
         खरं सांगायचं तर, त्यावेळी ना फेमची भूक, ना रीचनेसची बाडबिस्तर, नाही शाइनिंगची दुकान ... त्याने फक्त आहे तसं स्वीकाराव नि त्याच्या मित्रांनी असच जोडीनं चिडवत राहावं इतकंच काय ते वाटायचे. एकवेळेला स्वीकारलं नाही तरी चालेल, पण एकवार त्याने ते गोंडस हसून पहाव इतकंच. वेड होतं ते पुरतं. आजच्या रिचनेसमध्ये मी त्याच्या रिचस्माइलवर मरत होते. आजही ते सगळं आठवून स्वतःला निरागस बावळट म्हणण्याचा चान्स मी सोडत नाही.
          हॅहॅहॅ.... तो गॅदरिंगचा दिवस कसा विसरू!  ....कधी नाही ते साडी घालायचं मनावर घेतल. का ते सांगू नाही शकत. इश्श लाज वगैरे वाटते जरा. अशातच तो भरमसाठ झगा गावभर घेऊन कॉलेजपर्यंत जायचं, 'वैसे उसके लिए ना सही, लेकिन उसके एक झलक के लिये इतना तो बनता था यार' ...मी छान तयार होऊन गेले. मी सांगते, वायफळ तयार होणं होत ते.... टोटल वायफळ ! आयुष्यातला व्यर्थ दिवस.
          आमच्या एकतर्फ्या प्रेमाची चर्चा गावभर नसली तरी ग्रूपभर होती. त्यामुळे त्यांना आयता बकरा मिळाला होता....त्यांच्या चिडवण्याचा मला काडीमात्र फरक पडत नव्हता. फक्त तो का दिसत नाही?, एवढ एकच एक मनात घोळत होतं. कॉलेजमध्ये घुसल्यापासून डोळ्यात फक्त त्याची झलक होती. पण तो दिसायला तयार नव्हता. तसं कॉलेजच्या दिवसांत 'आपणही सुंदर दिसु शकतो हे ध्यानीमनीही नव्हतं'. त्याच काळात ती गारव्या हिरव्या रंगाची साडी, ओठांना लाल रंग, चेहऱ्याच्या कातडीला फाउंडेशन वगैरेचा झोलच नव्हता, आपली पौंड्स पावडरच ते तेज जे खुलवायची ते लाजवाब असायचं आपल्या नैसर्गिक त्वचेला कसला धक्का लागायचा नाही. नि ब्लश ? ब्लश हे गालांना लावलं जातं हे आत्ता कळण्याचे दिवस. त्या काळात हा ब्लश आनंदाने सजवायचा तो फक्त आपल्या प्रिय व्यक्तीच्या हातून. विकत न मिळणारा हा ब्लश भलता मौल्यवान वाटायचा.
हाच ब्लश चेहऱ्यावर येत नव्हता कारण तो अजूनही कॉलेजमध्ये आला नव्हता. की मग आला होता पण मला दिसत नव्हता ? माझी हुरहूर संताप वाढत होता.  शेवटी बळीचा बकरा बनले मी ! माझं गृपमध्ये लक्ष नाही हे बघून मित्रांनी  मला तो येईपर्यंत 'अलका याग्निकच्या आवाजातल घूंगट की आड से' कंटिन्यू एकामागे एक प्रोपोगंडा राबवावा तसं ऐकायला लावलं .... न ऐकण्याच्या आविर्भावात असलेली मी मित्रांनी त्याची शपथ दिल्यावर विरघळले होते.  आणि त्या रणरणत्या तापत्या उन्हात मी एका परफेक्ट सोलमेटसारखं ते गाणं कानातून रक्त येईपर्यंत ऐकत होते, ऐकत होते, ऐकतच होते! पण मी गाण्याचा एक शब्दही ऐकला नव्हता कारण माझी नजर, कान, डोळे हे फक्त आतुर होते त्याच्यासाठी.  तरी तो दिसला नाही.  ते सहा मिनटाचं गाणं तो दिसेपर्यंत कमीतकमी सहा-सात वेळा मी ऐकलं असेल, तेव्हा कळलं किती दुख त्या चित्रपटातल्या नटीला झालं असेल जेव्हा तिच्य शृंगारानंतर तिच्या प्रियकराने तिला पाहिलं नसेल ...पण मी मुलगी असुन मी लवकर आवरून आले याला का इतका वेळ लागतोय?. माझी स्वतःवर आणि त्या झग्यावर प्रचंड चीडचिड होत होती. आणि गेस व्हॉट फायनली तो दिसला नि यांनी 'जब तक ना पडे आशिक़ की नजर' म्हणून इशारा केला.. आणि चक्क या कॉलेजच्या एका वर्षाच्या नजरानजरमध्ये पहिल्यांदा तो हसला, मला विश्वास बसेना तो हसला होता. आयेहाय....! ते हसणं, त्याचे ते ओठ जे मला बघून हसले होते, आणि ते डोळे मला बघून दुजोरा देत होते की 'तु हे माझ्यासाठी केलं आहेस आणि मला ते कतल-ए- नजर' आवडलं आहे....  वूओवssssss माझा आनंदच कमी होत नव्हता.  काय गुदगुल्या होत होत्या म्हणून सांगू, गालावरचा तो ब्लश तर ओसंडून वाहत होता. बिकाउ ब्लश असता तर या ब्लशपुढे उडून गेला असता. हा मौल्यवान होता! 
          गोष्ट एवढ्यावरच थांबली नव्हती, तो हसलाही आणि थोड्यावेळाने मित्रांबरोबर त्याने पुढे जाऊन पुन्हा एकवार वळून मागे बघितले होते त्याने . मला त्याला ओरडावंस वाटत होतं की ' वेडाये का तू ? ऐसे देखकरही मार डालोगे तुम'.अहाहाsss अलका याग्निक मानवली होती. माझं सर्वांग त्याच्या त्या 'फिरसे मुडकर देखना तुम्हारा रास आ रहा हैं हमें, युं ऐसेही देखा करो ना हमें' म्हणत त्याचं स्वागत करत होती. .... मी खूsssssप खूप खुश होते.
           माझं साडीप्रकरण गाजलं होतं.  ते आजही मन शाहळून जातं ... त्याचा तेवढाच एक फोटो मेमरीमध्ये कॅप्चर झाला जो आजही कुठली अलमारी उघडून बघावा नाही लागत. आठवण आली की समोर माझ्या तो फोटो येउन ठाकतो.
 त्यानंतर बारावी झाली, कॉलेज संपलं, ती निरागसता ते प्रेम नावाचं व्यसनही सुटलं. या मोठ्या गोष्टींच्या गर्तेत ते ऊनही विसरले नि अलका याग्निकलासुद्धा. आठवणीत होतं फक्त त्याचं गोंडस हसणं  ..बस्स ती पहिली नि शेवटची स्टेप स्वतःच्या प्रेमासाठी आणि प्रेमाच्या तसल्लीसाठी. !
अशावेळी वर्तमानात डोकावून पाहिलं की वाटतं, कुठलं प्रेम करतात आजकालची ही सात-आठवीची मुलं ...?
          मला आठवतंय, ना त्याचा हात हातात घेतला ना हिमतीनं त्याच्या डोळ्यात कधी पाहिलं. उलट त्याला पाहून ब्लश करणं नि लाजणं हाच प्रेमातला नाजूकपणा होता, जीवंतपणा होता!
          ऊप्स ती केमिस्ट्री, बायोलॉजी, फिजिक्स लॅब.. ते  विसरले तर कॉलेज आणि तो पूर्ण होईलच कसा  ? याची तर मज्जाच वेगळी असायची. त्याने मला वर नजर करुन पहावं म्हणून निमित्त करत आम्ही रोज उशीरा पोहोचायचो नि कितीतरी वेळ सरांची तीच ती बोलनीही खायचो. सर तिकडे बोलत बसायचे मी इकडे डोळ्यांचे चोचले पुरवायचे... कित्ती गोड चिडायचे ते सर .... आणि तेवढं करुनही सरांच मन भरायचं नाही ते आमच्या बॅच वेगवेगळ्या करायला जायचे. ये जुदाई मै भला होणे देती. मी बंड करून उठायचे नि म्हणायचे ' त्या लॅबमध्ये बर्नर, माचीसपेटी नाहीये सर, मॅडमने इकडेच पाठवलंय' आणि एवढ्या धाडसाने त्याच्याच बॅचमधे प्रॅक्टिकलला बसायचे. प्यार धाडस देता हैं कुछ भी करने का ... आणि हेच धाडस करत नजर मैत्रीणीशी भिडवत त्याच्याकडे हात करत बर्नरसाठी माचीस त्याच्याकडेच मागायची. नजरेला गुस्ताखी करण्याची संधीच द्यायची नाही. त्यामुळे सगळं बोलायचो पण बोलायचोच नाही.  अजब असायचं सगळं काही ....
             हाहाहा तो मराठीचा पेपर .... आज आठवतानासुद्धा कस ताजं वाटतय सगळं, जसं आत्ताच घडलं असावं नि मी चित्रपटात पाहत असावी.  त्याच्याकडे पेपर लिहायला परीक्षा पेपर नव्हता. मित्रांकडे मागितल्यानंतर मलाही मागितली. त्याने पहिल्यांदा काहितरी मागवलं आणि मी त्याला नकार द्यावा हे मला पटत नव्हतं म्हणून मी ' आहे  ना... पण बाथरुमला जाऊन येते मग देते.' म्हणून जी त्या कॉलेज स्टेशनरीत धूम ठोकली ती  माझ्याकडे नाही म्हणून परीक्षा सुरु व्हायचा शेवटच्या मिनिटापर्यंत बाहेर थांबून ती घेतलीच नि ती घेऊनच वरती आले. पण्ण माझं दुर्दैव हे की त्याआधीच त्याला परिक्षा पेपर मिळाल होता पण सुदैव हेच की परिक्षा निरिक्षकाने  पेपरला बसू दिलं. डर नापास व्हायचं नव्हतं रे कधी... दुसऱ्या वर्गात जाऊन बघायला कष्ट लागले असते ना जरा आणि स्वतःच्या वर्गातून त्याला बघण्याची मजाच काही और असायची. म्हणून ही उठाठेव !
          काय एक एक खूळ असायचं त्यावेळी मैत्रीणींच्या सांगण्यावरून नवीन ड्रेस घातला, नवीन हेअरस्टाईल केली की वाटायचं आधी त्याने बघावं एवढी साधी इच्छा आणि आणि आनंद असायचा तेव्हा. नाहीच कधी बघितलं तर थोडस हार्टफेल व्हायचंच यार्र प्यार नहीं था लेकीन एकतर्फा तो था त्यामुळे....'प्रेमात खचून नाय जायच बॉस ' हा मंत्रा कॉलेजभर पुरला ... पुढल्या दिवशी पुन्हा नवीन प्रयोग नवीन प्रयत्न, ना अहंकार ना ऍटिट्यूड ... सगळ कसं एकदम निर्मळ नि हार्मलेस होतं...
           सगळ झालं. आज तीन वर्षे झाली. सगळ्या गोष्टी केल्या. त्याच्या असण्यापासून त्याची अटेंडेन्स लावण्यापर्यंत सगळंपण त्याला ना कधी कळलं, ना मला सांगावस वाटल ....
त्ते म्हणतात ना प्रश्न,भांडण,वाद आणि ब्रेकअप या गोष्टी प्रेम व्यक्त केल्यावर सुरू होतात म्हणून मी कधी बोललेच नाही.

 कारण त्याच्याबरोबर ब्रेकअपच दुख: नव्हत मला, फक्त माझ्या प्रेमाबरोबर मला ब्रेकअप नव्हतं करायच खरंच! जसं होतं तसं मस्त होतं, माझं होतं. यात मी खूश होते प्रचंड! ना अपेक्षा ना भीती. जो जवळच नाही, तो दूर जाण्याची भीती नसते आणि जो हृदयात आहे कित्येक वर्षापासून एकतर्फी प्रेमात, त्याने आपल्याला सोडावं हा लवलेश नसतो ....

"उसने कभी उस नजर से मुझे देखा नही बात अलग है,
लेकिन मे उसे उसी एकतर्फी-नजर से देखुंगी ये भी तेय है ||" या वाक्यातलं समाधान मला जपायचं होतं.
एकच समाधान असेल आयुष्यभर की, हे माझं हक्काच प्रेम ना लग्नानंतर मला आडवं येईल ना आत्ता ....
            फक्त ते दिवस असमंजस, खुळे निरागस आणि खऱ्या प्रेमाचे होते. ते परिकथेचे दिवस गेल्याचं थोडं दुख या समंजस आयुष्याचा ताण आला की मनाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी आहे.  अन पहिला दिवस आठवल्यावर त्याचा चंपू तेल लावलेला चेहरा नि सेंड-ऑफच्या दिवशी स्पाईक्स केलेला चेहरा , दोन्ही बिफोर-आफ्टरसारखे आठवतील नि या बिफोर आफ्टरमधला एक अख्खा आठवणींचा जलाशय, त्याच्या हास्याने नि फक्त त्याच्या अस्तित्वाने तुडुंब भरलेला दिसेल ...

#shades of Love

पाऊस यावा आणि तो माझ्यासाठी यावा.. स्वार्थी मी व्हावं... या पावसात माझी बरीचशी काळजी सहज ओसरते अनुभव आहे आतापर्यंतचा. त्यामुळे सगळ्या दुनियेला, त्याच्या मोहमायेला झुगारून मी त्याच्याशी समरूप होते, सगळं दु:ख सांगुन मोकळी होते...!
त्या घट्ट आकाशाच्या काळपट रंगात डोळ्यात डोळे घालून मी म्हटलं, "अब याद नहीं आती उनकी... सच ही तो कह रही हूँ| "
तितक्यात मला आठवलं सोबत मित्रही आहे आणि त्याच्या एका संभाषणाला कंटिन्यू करत तो एकसकट एक वाक्य म्हणाला,

"जितकं लवकर एखादी भावना स्वीकारशील ना, तितकं तुला सोप्प जाईल त्यातून बाहेर येणं किंवा किमान त्यातून सर्वाइव्ह करणं सोप्प होईल. नाहीतर ती मनात दाबून टाकली कि तिचा विस्फोट होतो... उधाण आलं तरी चालेल, बोलून टाकायला हवं... "

खरं होतं ते?
नेम्मक्क तेव्हा अचानक एखाद्या आठवणीला डोकवायचंच असतं, निमित्ताच्या ती शोधात असते....
आणि यावेळी मित्र म्हटल्याप्रमाणे मी त्या आठवणीला स्विकारून येऊही दिलंच... मलाही निमित्त हवं होतं...
"काय होतंय जास्तीत जास्त...?" म्हणत मी स्वतःलाच प्रश्न केला ...
"त्याची कडाडून आठवण येतेय." उत्तर मिळालं. पण मी चहा ठेवायचा बहाणा करून ते टाळल्यासारखं केलं ..
बाटलीतलं पाणी घटाघटा चहासाठी टाकला. साखर त्याची नि माझी मिळून दोन चमचे टाकली .... त्यात रागारागात गवतीचहा टाकलाच आवर्जून.
रागारागात ज्याची आठवण आली त्याच्याशी संवाद साधल्यासारख करत ध्यैर्याने मी बोलत होते; तुझ्या आठवणी मला आवडत नाहीत. पण गवतीचहाने त्यांना उधाण येणार असतं आणि मला ते उधाण निर्लाज्जसारखं हवं असतं... 'का हवं असतं?' हा दुधखुळा प्रश्न तु मला न विचारलेलंच बरं. हक्क तोही नाही तुझा.!
पण तितक्यात तो उकळणारा गवतीचहा विक्षिप्तपणे त्याच्या येणाऱ्या बुडबुड्यांतून मला खॊचकपणे विचारूनच टाकतो, "कुठे, आहे कुठे तो?"
मी त्यालाही टाळल्यासारख करते...
समोर मित्र बसलेला आहे...
गवतीचहाच्या दोन पाती न गाळताच तो कप स्वतःला घेत, दुसरा 'आज माझ्या हातचा चहा पाजते तुला.' असं म्हटलेला चहा त्याच्याकडे सरकवते. त्या सरकवण्याबरोबर रिटर्नमध्ये आधीची आठवण बॅकग्राऊंडला सुरु होते.
मित्राची  बडबड चालू असते आणि माझ्या बॅकग्राऊंडला तुझ्या भासांची असंख्य, अखंड बडबड सुरू असते...
"जिथे तु आणि मी असते फक्त."
जिथे तुझं अस्तित्व नसतं, मला ते नकोही असतं... कारण मला आत्ताचा तू नकोच आहेस... हवा आहे तो व्यक्ती, जो कधीकाळी माझा होता, ज्याच्यात मी होते... ज्याच्यात मी स्वतःला ठेवल्यावर मला कसलीच क्षणभरही काळजी नसायची.. कारण तूच म्हणायचास "मी तुझ्या सोबत नाही, तुझ्या आत आहे."
मी माझ्यातल्या तुला जोपर्यंत तू 'माझा' म्हणून होतास तोपर्यंतच्या आठवणीत जपलंय कारण त्या वेळचा तू दूषित नव्हतास. आणि मला या पावसात शुद्ध गोष्टी आवडतात... त्यामुळे आपल्यातले 'आपले' क्षण मी ठेवलेय कि... या सायंकाळच्या पावसातल्या चहासाठी नि बॅकग्राऊंडला असलेल्या तुझ्यासोबत कट्ट्यावर बसून तुझ्यात हरवून जाण्यासाठी. तू असाच तिथे राहा... कधीच जाऊही नको ना येऊही नकोस... 
मी आनंदाने स्वीकारतेय तुझं आठवणींमधलं असणं..
आणि माणसांमध्ये राहूनही स्वतःत जगणं ...

"स्पर्शून माझ्या सर्वांगाला ... 

सुगंध तुझा अलवार आहे ... 

तू घे सावरून स्वतःला...  

मला सावरने आज शक्य नाही... "
मी पावसाबरोबरच बोलत होते. पर्याय नव्हता नं, सोबत्याने दुसरा पर्याय तरी ठेवला होता का?  सोबत्याला आज भेटणं शक्य नव्हतं म्हणे...
त्यामुळे मी पावसाशी बोलूनच थोड्याशा तनहाईचं सेलेब्रेशन करत होते ...;.
पावसा, चेहर्यावरून अलवार सरकून आतपर्यन्त माझ्या नसनसात गेलास तू ...
हात मोकळे करून सारे विश्व कवेत घेत होते मी ...
त्यात हा विजांचा कडकडाट, पावसा तू मला घाबरून देत होतास ... एकटी असल्याचा हा जुलमी फायदा तू घेत होतास, पण कोणाला काय पडलं नं! मी या रोमॅन्टिकपणात माझा 'हक्क' मिस्स करत होते...
त्या थंडाव्याने गारठून मी जात होते ...
तरी मन माझे मानत नव्हते पावसा तुला सोडायला ...
हट्ट सोबत्याचे कितीदा पुरवून तुझ्यात ना भिजले मी ...
माझे हे तुझ्यात भिजणे किती त्याला मोहित करायचे माहिते.? पण माझ्यात विरघळायचा हक्क फक्त त्याचा, म्हणून तुझ्या विजेपेक्षाही कडाडून चिडायचा हा तुझ्यावर...
पण मी अशी गुंतलेले केस मोकळे करत यायचे, ते तो पहातच राहायचा.... त्यामुळे का होईना थोडा आवडायचास त्याला तु... काय म्हणायचा माहिते, शब्दांनी खोटं नाही बोलवत म्हणणार होतो सुंदर दिसतेय पण यार्र मादक दिसतेयस तू. सांभाळ स्वतःला... पण्ण केसांतून झटकताना हळूहळू गारातून पडणारे थेंब त्यालाच इतके माझ्याजवळ ओढायचे की मला त्याला सांभाळावं लागायचं... आणि त्याला सांभाळण्याच्या त्या प्लानमधून जवळ घेण्याच्या त्याच्या आकर्षणात मी स्वतःला शातीरपणे सोडवून जी घ्यायचे ...
माझ्या अंगावर थेंब पडायचे, तो त्या पावसाला नावे ठेवायचास ..." हक्क तुझ्यावर फक्त माझा आहे" कित्ती आतून तो म्हणायचा....अशा क्षणी माझं तुझ्यावरचं प्रेम ऊफाळुन यायचं ते इतकं...
आज तू पडताना झेलत होते पावसा तुझे  टभुऱे थेंब  ... तरीही सोबत्या तुला शोधत होते मी  कुठेतरी मागे पुढे सगळीकडे ...
पावसात हे सगळं जे होतं जन्नत होतं .. या आजच्या पावसात तोच नव्हता ... अपूर्ण काय ते हेच होतं ...!
डोळे बंद करून पावसाला मी संपूर्ण चेहर्यावर, अंगावर, मनापर्यंतही पोहोचू दिलं ...वाटलं चिडचिड होऊन तो भेटायला तरी येईल...  पण ... तो आलाच नाही.
शेवटी वैतागून, थंडीने कडकडून आमच्या नेहमीच्या टपरीवर त्याच्या विचारात त्याचा संताप करत एक फक्कड अद्रक चाय सांगितली... "क्या म्याडम, साब नहीं आयें...?" नेमक्का चायवाला बोलला...
"याला आजच साब आठवतोय नेमका..."
मी चहावाल्याला सर्रळ इग्नोर केलं....
केस मोकळे करून दातात क्लिप अडकवून बांधता बांधता विचारच करत होते, त्या विचारांना बाजूला सारून बघते तर्र काय ...? समोर.... तो .... :O
व्हॉट्ट.... I was like what the ***  तोंड उघडं ते उघडंच, तोंडातला क्लिप जसाच्या तसा खाली पडला पण्ण मग वाटलं भास होऊच शकतो हा गेला खड्ड्यात मला काय फरक पडत नाही... मी इग्नोर केलं... पुन्हा खरचं तो होता का या अनपेक्षेने पहायला गेले ... तो खर्रच... खर्रच खर्रच तो होता....
पण्ण त्यातही मला आठवलं मी चिडलेली आहे, त्यामुळे सगळी एक्साईटमेन्ट सगळे किसेस हग्ज दूर डोंगरावर नेऊन ठेवत मी त्याला म्हटलं,
"उशीर झाला तुला ... एक पाऊस उधार ठेवला तुझ्यावर आज मी ...निघते बाय भेटू पुन्हा तुझ्या सवडीने!'  ... नि निघणार तोच मागून हात धरून तो म्हणाला,
"ए- जान-ए-मन... पाऊस आहे तो आणि मी 'मी' आहे कळलं.... त्या पावसाला माझ्याशी जिंकण सोप्प नाहीए हे पक्क डोक्यात फिट करून घे.?"
त्याच आनंदाला लपवून चिडक्या सुरात मीही म्हटलं "ए चल्ल हट्ट जेअलस मुलगा.. दुर होके भी एहसास उसका आबाद हैं... तु आत्ता आलयंस पावसातही आणि आयुष्यातही." 

"ए - नाजनीन! कसं आहे ना... असे कित्येक क्षण माझ्या वाट्याला आले आहेत, ज्यात फक्त तू आणि मीच होतो ... तो कितीही जूना असला तरी त्याला 'मी' होणं शक्य नाही आणि तुला त्याच्यावर ' माझ्यावर करते ते प्रेम' करणं शक्य नाही....आणि उलट खरं सांगायचं तर आज थोडावेळासाठी काय त्याला 'तुझ असणं उधार दिलं' इतकंच काय घडलं.. त्यामुळे उधारी त्याची माझ्याकडे झालीय ... त्यामुळे तू जाऊ नकोस लग्गेच तो आत्ता पडेल आणि पडेलच देखना तुम .. ठरलंय तसं."

मी स्तब्ध म्हणजे त्याच्या त्या बोलण्याने काय बोलावं समजेना...  चिडचिड कद्धिच संपली होती. मला खूप नवं वाटत होतं... मी त्याच्या नजरेशी नजरच मिळवू शकत नव्हते, कारण मुळात हे सगळं फार परीकथेसारखं असलं तरी खोटं वाटत होतं मला..
अशातच इकडे तिकडे पाहत होते, त्याच्यावर चिडून आणिया निसर्गावरही... तितक्यात  वाऱ्याने काय ते सुखद खुणावलं, वार्याच्या थंडाव्यात विश्वास नाही बसला पण हळूहळू पावसाचे थेंब मला स्पर्शून जाऊ लागले ... वाढून विरळविरळ म्हणत त्या थेंबानी मला तो समोर दिसेनासा झाला... पण पावसाच्या या जोरदार मीठीत मला स्पर्श भावना आणि श्वासांत सुवास होता त्याने घट्ट पकडलेल्या माझ्या हातांचा... त्याचं  पडणं माझ्या नजरेगणिक जास्त जास्त वाढायला लागलं होतं. मी चिडलेली हळूहळू ओसरायला लागले होते पण मनातून ठरलं होतं त्याच्यासमोर ओसरायचं नाहीचे...
हळूहळू हळूहळू येणारा तो आता पूर्ण धाडधाड कोसळायला लागला... आणि थोड्यावेळाने भानावर येऊन शेजारी याच्याकडे पाहिलं, गर्वाने निरागसपणे काय पाहत होता तो माझ्याकडे मला समजलं नाही पण्ण त्या भर टपरीवर, मोकळ्या आसमंतात, माणसांच्या गर्दीत, माझ्या केसांतून तरळणार्या केसांच्या बटेला मागे सारत," माफ कर ना जीवा ¡ .... पुन्हा चुकूनही ही चूक नाही होणार .... एक्स्ट्रीअमली सॉरी नं ..."
"ही चूक नाही म्हणजे नवी चूक करणार तु ..." मी जोरात खोटंखोटं रागावले...
डोळे बारीक केविलवाणे करून पाहतच राहिला की तो .... आणि एकसाथ जे हसलो दोघे ....
पावसा खास है तू !
दोघांनी सोबत वरती पाहीलं त्याने माझ्यासोबत पावसाला अनुभवलं नि
' तू आज पुन्हा एकत्र आणलंस आम्हाला.' म्हणून मी पावसाचा शुक्रिया अदा केला
"उधारी आमच्याकडे तुझी राहीली नेहमीसारखीच." म्हणून अलविदा करत बिनदिक्कत स्वार्थी बनून मी याच्या मीठीत विसरून गेले  पावसालाही....

आम्ही दोघेही पडल्या पडल्या गुणगुणत होतो,

'रूह से चाहने वाले आशिक़,
बातें जिस्मों की करतें नहीं...|'

रेडिओवर चाललेलं हे गाणं ऐकता ऐकता त्याच्या केसांत बोटं फिरवत मी सहजच त्याला म्हटलं,
"जर का मीही आयुष्यात ही अशी चूक केली तर.?"
"तुला कळतंय ना तू काय म्हणतेय ?" तो अच्चानक अग्रेसिव्ह होऊन उठलाच...
"अब्सुल्युटली... सांग ना नेमकं काय होईल तु मला सोडून जाशील.?, मी सहजच म्हणत होते.
"तसा कुणी आहे का.?" त्याला पटापट साताठदहा प्रश्न विचारायचे होते लक्षात आलं माझ्या.
"असेलही. तुझ्या उत्तरावर पुढे सांगायचे की नाही ठरेल." मी त्याची फिरकी घेण्याच्या मूडमध्ये म्हटलं.
"तु असा जीव टांगणीला का लावतेयस.? आधी सांग काय झालंय नेमकं...? हॅव यू किस्ड इच अदर ?"
"डोन्ट गेट पजेसिव्ह. शांततेत बोलूया या विषयावर?" त्याने डायरेक्ट किस्सबद्दल विचारलं तेव्हा ठरवलं आता सिरियस्लीच बोलण्याची गरज आहे.
"हो... डिपेंड करतं की तू नेमकं काय केलयं.?" त्याचा दृष्टीकोण त्याच्या उत्तरांतून अजून जास्त कळत चालला होता. मीही कंटिन्यू केलं.
"आर यू सिरियस ? म्हणजे तु म्हणतोयस की, तु मी काहीतरी केलंय यावरून आपलं इतक्या वर्षांच नातं तोडून टाकशील.?
म्हणजे मीठी मारली असेल तर कशी मिठी?, कितीवेळ आणि का ? ? किंवा मग किस्स असेल तर कसा किस.? लिपलॉक की गालावर...? किंवा त्यापुढे इफ वी एन्ड अप इन बेड मग तर तिथे तु कुठलीच शक्यता न ठेवता ते नातं तोडून टाकणार असंच नं ...?"
"इट्स ऑब्वियस माय लव्ह!" हे त्याने ज्या टोनमध्ये म्हटलं, त्याने माझा राग वाढत चालला होता. कारण त्याला माझी याबद्दलची मतं, दृष्टीकोण चांगलाच माहिती होता. त्यामुळे त्याच्याकडून येणाऱ्या प्रत्येक उत्तरावर मी शॉक होत होते. तरीही धुसर सगळं स्पष्ट व्हावं म्हणून मी प्रश्न विचारला...
"ओह्के...! आणि जर का आम्ही हे सगळं केलं असेल म्हणजे मीठीत घेण्यापासून किसपर्यंत आणि त्याहीपुढे जाऊन तु जो विचार करतोय तेही घडलं असेल तर.?"
"_______" तो काहीच बोलला नाही.
मी कंटिन्यू केलं,"आणि जर का तसं काही आमच्यामध्ये घडलं असेल आणि यापुढे आम्ही एकमेकांना भेटणारही नसू असं ठरवलं असेल तर? त्यामुळे यापुढे आमचा एकमेकांशी कसलाच संबंध येणार नसेल. तरीही तुला प्रोब्लेम असेल.?"
"तु आता खरंच माझ्या डोक्यात जातेयस. मला सुचत नाहीये काय बोलू... मला क्लियर सांग काय झालं आहे नेमकं.?"
"उम्म्म्मम्मम्मम,
मी फक्त विचार करत होते की जर लोकं म्हणतात, एकमेकांवर प्रेम करणाऱ्या त्या दोन्ही व्यक्तींनी एकमेकांशी प्रामाणिक असलं पाहिजे. त्यातील एकाही व्यक्तीने त्या व्यक्तीव्यतिरिक्त तिऱ्हाइत व्यक्तीशी नातेसंबध (स्पष्टच म्हणायचे तर लैंगिकसंबंध) ठेवले तर ती व्यक्ती आपल्या प्रिय व्यक्तीला फसवत असते."
त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव माझ्या प्रत्येक वाक्याला बदलत होते ... मी बोलत राहिले...
"पण मी खूप दिवसांपासून गोंधळात पडलेय. म्हणजे बघ हां नात्यात असलेली ती व्यक्ती आणि तिऱ्हाइत व्यक्ती एकमेकांकडे आकर्षित होतात. त्यांच आकर्षण कुठल्याच मार्गाने भावनिक नसतं. त्यामुळे त्यांच्या आकर्षणात निव्वळ निव्वळ ओढाताण असते एकमेकांच्या शरिराची. आणि ते आकर्षण थांबणही शक्य नसतं मग एका अशा अघोऱ्या क्षणी ती दोघे तो क्षण बिनधास्त अनुभवून घेतात. काही बेफिकिरीने, काही गिल्टने ..."
"तुझा मुद्दा कळेल मला स्पष्ट.? तु या विषयाबद्दल सकारात्मक दृष्टीकोण मांडून स्वतः जे काही केलंय त्याचं समर्थन करत नाहीयेस बरोबर?"
"आधी मला बोलू दे पूर्ण !
म्हणजे बघ नं मी एकदा तुला विचारलं होतं की, एखादी व्यक्ती आपल्याला का आवडू लागते.? किंवा त्याच व्यक्तीच्या प्रेमात आपण का पडतो.? तेव्हा तुच म्हणाला होतास नां, 'प्रेम हे भावनिक टेलिपथी जुळल्यावर, विचार जुळल्यावर होतं. असं खूप कमी व्यक्तींबद्दल वाटतं आयुष्यात. आणि माझ्यासाठी ती व्यक्ती 'तु' आहेस...'
तर मग तुझ्या म्हणण्याप्रमाणे विचार केला तर मला एक प्रश्न सारखा पडतोय की, तिऱ्हाइत व्यक्तीने तुझ्या प्रिय व्यक्तीच्या निव्वळ त्वचा म्हणवणाऱ्या त्या शरीराला स्पर्श केला तर तु नातं तोडण्याचा इतका टोकाचा निर्णय का घेतोस.?"
"मला ना...______"
"तु थांब ... तुला आत्ता काही बोलता येणार नाही, किंबहुना सुचणारच नाही.
मला माहितीये तुला काय म्हणायचे आहे. हेच ना की, ज्या व्यक्तीवर आपण प्रेम करतो त्या व्यक्तीच्या हक्काचा तो स्पर्श असतो. तो त्या व्यक्तीच्या नावे केलेला एक 'स्वर्गीय क्षण' असतो."माझ्या या वाक्याने त्याच्या कपाळावरच्या रागीट आठ्यांचा शीण किंचित ओसरल्याचं जाणवलं. ही फक्त एका बाजूने विचार करतेय हा त्याचा भ्रम मी त्या एका वाक्याने दूर करत पुढे बोलू लागले...
"पण मग जर मी तो क्षण दुसऱ्या कुणा व्यक्तीबरोबर अनुभवला म्हणजे त्यानंतर मी तो क्षण तुझ्याबरोबर तितक्याच गहिरेपणाने अनुभवू शकणार नाही असं काही असतं का.?...
मग तर तुझा मागच्या चार प्रेयसींबरोबर तो क्षण आधीच अनुभवून झाला आहे. मग.?"
"तुमच्यात खरंच तसं काही घडलंय का.? मी शांततेत विचारण्याचा प्रयत्न करतोय हां... तू बाकीचे संदर्भ काय सांगत बसलीयस .. कित्ती ताणवणार आहेस अजून. घडाघडा काय ते बोलून टाक ना यार्र आता..." तो अंगाशी आलेलं सगळं सावरून बोलत होता.
"बघ हं... म्हणजे सध्याच्या परिस्थितीला तुला मी खुप बालिश वाटेल. पण एवढंच सांगावंस वाटत होतं, प्रेम आहे ते. त्यात शारीरिक क्षण महत्वाचा असतोच. कदाचित तोच असा क्षण असतो जिथे ती प्रेम करणारी दोघे या दुनियेपासून, सगळ्या स्वार्थापासून दूर होतात नि एकमेकांशी शरिराने तर जोडले जातातच पण ते भावनेनेही एकत्र येतात.
आकर्षण असतं तिथे फक्त शरीर ती क्रिडा उपभोगत असतं परंतु जिथे प्रेम असतं तिथे त्या व्यक्तीचा रोमरोम ते उपभोगून सुखी होत असतो. याशिवाय हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न की त्याने कुणाबरोबर शारीरिक संबंध ठेवावे.
पण आपल्या नात्यात, आतापर्यंतच्या या नाजूक संवादात मला अपेक्षा होती की, तू एकदा तरी काळजीपोटी विचारशील की,' तु तुझ्या मर्जीने तो क्षण अनुभवलास का.? किंवा कोण आहे तो मुलगा..? असं का घडलं अचानक.? किंवा मग माझा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे तु असं काही करणारच नाहीस... किंवा तसं काही घडलंय तर मला नीट सांग काय झालं आहे, आपण त्यावर सोल्युशन काढू...
आणि सोल्युशन काही उरलंच नसतं तेव्हा तु खुशाल त्या नात्यापासून मोकळा झाला असता तर काहीच वाटलं नसतं.
आपला संवाद सुरु झाल्या झाल्या तुझं ते ओव्हरपजेसिव्ह होणं मी मान्यही केलं कारण मला माहितीये प्रेम हे आकर्षणाशिवाय पुर्ण होणारे का ...? पण त्यानंतर तु ज्या अतिअविश्वासाने सगळं काही बोललास त्यामुळे मी मुद्दाम हे विरुद्ध फासे टाकले आणि तुझा 'नात्याचा आदर करतो. माझा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे वगैरे वगैरे वगैरे' मुखवटे अस्से गळून पडले त्यावरून तरी वाटतंय मीच कुठेतरी या नात्याचा पुन्हा विचार करण्याची गरज आहे.
बाय द वे, मी फक्त त्या गाण्याचे शब्द ऐकले,
"रुह से चाहने वाले आशिक़,
बातें जिस्मों की करतें नहीं...|"
नि कल्पनेने तुला हा प्रश्न विचारला.
पण या तुझ्या एकंदरीत अज्ञानी रिॲक्शनवरून एक सांगावसं वाटतंय,
"रुह और जिस्म पत्तीया दोनों एकही पेड कीं है।
दोनों के बीच एक बारीकसा धागा हैं उसें समझने में जल्दबाजी कर दीं हैं तुमनें|"

त्यामुळे शरीर आणि आत्म्यातील तो धागा शोध,
समज,
आत्मसात कर,
त्यातील वास्तव 'प्रत्यक्षात' पचव,
मग भेटू आपण...
बाय!

आणि जर का आपला सगळा शृंगार झाल्यानंतर पाऊस आला तर ?? 

त्याने सफेद गुलाब दिलं....

पण मला लालच हवं होतं...

म्हणून मग मी त्या गुलाबाला सफेद म्हणू ,पांढर म्हणू कि ढवळ म्हणू कळत नव्हतं....
मी तोंड वाकड केलं नशीब त्याला कळलं.
मी आधीच खुssssप चिडले होते. वर त्याने हा असा प्रश्न विचारला.... तो म्हणतो तसं डोळ्यांत रागाच मडकं भरलं होत माझ्या...
मी त्याला प्रत्युत्तर केलं,"तुझं तुच ठरवं , मला काय विचारतो ? याचा अर्थ काय म्हणे ? ....पण तुला खरचं लाल गुलाब नाही आणवलं ? तुला ना कळतच नाही...दिवस कोणता? महत्व काय ... तु ना ... "
"शूऽऽ.....एकदम चुप्प्प.... " त्याने मला शांत केलं.
माझा हात हातात घेतला. त्या रागाने भरलेल्या मडक्यात प्रेमाचे थेंब ओतावे तेवढ्या आर्ततेने बघत तो म्हणाला, " बाळा, हे गुलाब कुणाला देतात, माहिते ?
मी सांगतो, आपण सफेद गुलाब त्या व्यक्तीला देतो , ज्या व्यक्तीबद्दलच प्रेम अविरत,अखंड,अमर्याद नि निर्मळ या तुझ्या शब्दांच्या चौकटीपल्याड असतं. जिथे प्रेम व्यक्त करायला शब्द अपुरे असतात. 'आईवर जेवढ निस्वार्थी प्रेम करतो तेवढच तुझ्यावरही करतो ' हे सांगण्यासाठी हे खास सफेद गुलाब .... पण खर सांगु? माझ्या या लालबुंद गुलाबासमोर हे माझ विकतचं गुलाबही रंग गाळून बसलय गं.."
            "एएएsss अजिबात हसू नकोस एएएssss नक्को ना ... तो लाल रंग गुलाबी व्हायला लागला बघ ... आतातरी समजलं सफेदच गुलाब का ? "
           ईश्यय्य्य . हे काय होतं.. एक सेकंद काय बोलाव सुचेच ना ....मेरे ओठों की हँसी आँखोंतक पोहोंच गयी...त्याच्या भावनेने स्तब्द झाले मी ....लाजेने चुर झाले होते,ओशाळले होते मी. ज्याला किनारा समजत होते, तो तर प्रेमाचा अख्खा समुद्र घेऊन उभा होता ...
मी ओठ चावत,लाजत ,डोळ्यात माफीचा भाव आणत, त्याच्या कानात म्हटल .....
.
"ते सगळ ठिके पण मग अजुन एक फुल आणलं असतं तर? काय झाल असत हां ? लालही नि पांढराही ? "
माझ्या या चौकस बिनबुडाच्या प्रश्नावर दोघे मनमुराद हसलो नि त्याच्या नजरेत माझा गुलाब फुलला...
फूलोंके रंगों में मैंने सिर्फ रंग तराशे । उसने आज उन्ही रंगोंमें मुझे ढूंड लिया  ।।
नयी थी मै|

हृदयाच्या रंगमंचावर छेडलेला तो प्रयोग ... 
स्पंदनं मनात....शब्द ओठांवर... आणि प्रत्यक्षात ?

आज अचानक नाटकाला जाण्याचा योग आला ... मुळात मला व्यावसायिक अनुभवी व्यक्तिंपेक्षा स्ट्रगलर मुलांचे प्रयोग एकांकिका पहायला खरी मजा येते. कारण त्यांनी जीव ओतलेला असतो त्यांच्या त्या स्वप्नामध्ये आणि खुप अलगद सांभाळतात त्या प्रयोगातील प्रत्येक  हावभावाला, लहेजाला, लकबीला...
या एक्साइटमेन्टमध्ये सगळं शेड्युल आदल्या दिवशीच ठरलं होतं...
आज काम करत असताना सकाळी एका गृपशी नजरानजर झाली. स्वतःच्याच गप्पांमध्ये रंगत मी दुर्लक्ष केलं. दिवस नेहमीसारखाच गेला. नाश्ता जेवण करून मी आणि मित्र आम्ही दोघे एकांकिकेच्या ठिकाणी पोहोचलो. सगळा माहोल अप्रतिम होता. सगळ्यांची घाईगर्दी चालू होती. वेगवेगळ्या भावनांचे ते चेहरे जणू एक प्रयोग सादर करत होते असं सहज भासत होतं.
थंडीचे दिवस असल्यामुळे मला वॉशरुमला जायचं होतं, तेच शोधत गेले. तिथे एक मुलगी आधीपासूनच बाथरुम शोधत होती. ती अर्धवट मराठी-इंग्लिश देहबोलीची होती... हे वर्णन यासाठी की ती गेल्या ५ मिनिटापासून बाथरुमच्या समोरून येरझरा घालत होती. शेवटी तिने मला विचारलं, 'Do you know where is the washroom?'
मी म्हटले 'तुझ्यासमोरच आहे.' ती म्हणे यावर प्रसाधनगृह महिलांकरिता असं लिहिलंय. मग तिला सांगितले, बाथरुमलाच मराठीत प्रसाधनगृह म्हणतात. त्यावर मी खदखदा न हसता आम्ही दोघीनी मुकहस्याने पुढची जर्नी केली. हे आवर्जून लिहावंस वाटलं, कारण पहायला आलेल्या मराठी एकांकिकेत ती मला स्टेजवर काम करताना दिसली, आणि तेव्हा मात्र हसू आवरेचना...पण एकांकिकेत फार शुद्ध मराठी बोलली ती, त्यामुळे  हा प्रसंग विसरायला झालं.
हा प्रसंग विसरल्यानंतर तर खरी मज्जा आली.
तो सकाळी दुर्लक्ष केलेला मुळात दुर्लक्ष केलं असं भासवलं होतं, तो गृपही आला ना या एकांकिकेला ...
अहाहा! काय सुरेख सादरीकरण होतं ते. त्याच्या संहितेपासून पात्रांपर्यंत सगळंच परफेक्ट होतं ... खरंतर त्या नाटकाच्या मध्यातच या एकांकिकेवर रिव्युव्ह लिहिण्याच्या मूडमध्ये मी होते. पण ना एक 'पात्राने' त्या स्टेजवरच्या लाईटीच्या प्रकाशात माझ्या काळजात घर केलं. मग अख्खा रिव्युव्ह त्या एका पात्रावरच लिहायचं ठरलं...
तर झालं अस, ब्रेकमध्ये मित्र आणि मी जेवायला गेलो. श्या! जेवणाला काहीच चव नव्हती. उष्ट नको रहायला म्हणून मित्राला ताटातलं थोडं शेअर करायला लावलं... जेवण स्वादिष्ट नव्हतं हे खरं पण नंतरच्या किस्स्याने त्याला शंभरच्या पटीत खमंग केलं.. आमचं जेवण होत होतच आलं... आणि मागून ९-१० जणांचा गृप आला. मी आपलं जेवतच होते... आपल्याला काय फरक पडतो कोणी येवो न येवो...पुढच्या एकांकिकेतला एक शब्दही मिस नको व्हायला, म्हणून माझं भरभर खाणं चाललं होतं त्यामुळे बाकी सगळं गौण होतं.
ए पण.... पाहते तर काय? हा तोच.....
हा तोच, जो मी रंगमंचावर एका भरभक्कम 'भूमिकेत' पाहिला होता. तो प्रत्येकीसारखाच होता पण त्याच्या त्या भूमिकेने मला गराडा घातला ... रंगमंचावर सगळ्यांच्या गर्दीत असुनही तो एकटाच मला प्रकाशात दिसत होता...
त्याचा तो गोरा गोंडस गरगरित मुखडा, त्यात प्रयोगासाठी गालावर लावलेला ब्लश टिळा आणि ते डोळे... ते डोळे, त्यातले भाव इतके स्वच्छ ...
तो समोरच्या टेबलावर येउन बसला... माझ्या हातातला चमचा तोंडातच राहिला आणि 'युवर नाटक वॉज👌 ' मी लिटरली असं पडझडित बोलून मोकळी झाले...
त्याने त्याच राजबिंड्या दिमाखात 'थॅंक्यू सो मच' म्हटलं...
हाय ! ते थॅंक्यू....
ते थॅंक्यू या सगळ्या दिवसातला माझा आवडता शब्द ठरला. थोड्यावेळाने मला ऐकू आलं मित्र बॅकग्राऊंडला म्हणतोय, 'ए भूक्कड, तुला जात नाहीये बळजबरीने कशाला खातेयस? कितीही पाहिलस तरी तो काय डोळ्यात नाही बसणारे ..'
आह! आइ रिअली विश, डोळ्यात भरून घेता आलं असतं त्याच्या त्या बोलक्या डोळ्यांना.
खरं सांगू तर मला अजून भुक लागायला लागली असं वाटत होतं, तो असाच समोर बसावा. मी त्याला बघत बघत  खातच रहाव ... पण नाही ...
माझ्यातली मी जागी होउन मी तडक निघाले...
'मी तिथून निघाले तर होते, पण तो माझ्यातून बाहेर पडत नव्हता ..'
ती हुरहूर होती, ती त्याच्या आकर्षणाने इतकी तीव्र झाली होती. असं वाटत होतं की सगळं जग स्तब्द व्हावं आणि १० मिनिटांसाठी मी त्याला भेटून यावं, छान मैत्री व्हावी आणि फक्त आणि फक्त त्याच्या प्रत्येक नाटकानंतर त्याने माझ्या कॉंप्लिमेंटची वाट पहावी. बस्स एवढं सरळं साजेसं आणि गोंडस असावं सगळं त्याच्यासारखंच....
श्या ! ही मोहमाया माणसाला वेडं करून टाकते. हे सगळ झालं म्हणून मला चहा पण बरा लागेना...
मित्राला म्हटलं 'चहात गुलकंद टाकलंय वाटतं... '
'आहे त्या गुलकंदातून बाहेर ये. सगळं छान लागेल ... ' हे खडूस उत्तर त्याने दिलं. त्यामुळे मी थोड सावरायचा प्रयत्न केला खरा! पण तो व्यर्थच ठरला म्हणायचं.
शेवटी खूप विचार केला आणि त्याचं नाव शोधायचंच ठरलं. सगळे सीन चित्रपटाच्या कथेसारखे पुढे सरकत होते. जिथे सगळा  खेळ माझ्या हातात होता . योगायोगाने सकाळी माझ्या कामाच्यावेळी हातात आलेल्या पॅंपलेटमध्ये त्यांच्या नाटकाचे नाव दिसले ... एकांकिकेचे दिग्दर्शक, सन्हितालेखक सगळं पाहिल्यानंतर अंदाज लावून,  त्यातलं त्याला साजेसं असं नाव निवडलं आणि फेसबुकला सर्च केलं...... आणि
हो ....
हो...
हो... मला त्याचं प्रोफाइल मिळालं.. पुन्हा तोच चेहरा... हायें मैं मर जावा ... केवढा गोंडस आहे तो ...
त्याला मेसेज करावा, सगळं सांगावं, छान कौतुक करावं, त्याआधी फ्रेंडरिक्वेस्ट पाठवावी यातलं मी काहीच केलं नाही, कारण माणूस जवळ आला की माणसावरून काम कसं हे ठरवलं जातं. त्या कलेची ती शुद्ध पोचपावती प्रांजळपणे दिली जात नाही. मला त्याची ती कलाकृती आणि त्यातला  कलाकार अमर ठेवायचा होता आयुष्यात...
आणि आमच्या त्या दोन सेकंदांच्या, दोन शब्दांच्या अदलाबदलीवरुन प्रेमात नाही रे पडता येतं...स्टेजवर त्या लाइटच्या धुरात तो कितीही सुरेख दिसत असला तरी, माझ्या आयुष्याच्या धुरात सूट नाही होणार तो .... कारण मला माहितीये प्रेम आणि आकर्षण. आणि मला हेही माहितीये, 'एक क्षण भाळण्याचा, बाकी सगळे सांभाळण्याचे.'
पण मला या सगळ्याचा बिलकुल पश्चाताप नव्हता. कारण दिग्दर्शक, संहितालेखक,सेटअप मॅनेजर, प्रोड्युसर, आणि हिरोईनही होते मी माझ्या कल्पनेची.
माझ्या मनातला हा प्रयोग उत्तम रंगला होता.
त्याला शोधणं, त्याचं एकाच दिवसात सकाळी सायंकाळी भेटणं. नजरानजरेतून एकमेकांचे ॲटीट्यूड शेअर करणं आणि शेवटी वेगवेगळ्या टेबलवर समोरासमोर बसून दिवस एका रोमॅन्टिक प्रियकरप्रेयसीसारखा घालवतोय हे डोळ्यांनीच पोहोचवणं.
उलट मी खुश होते. कारण माझ्या आयुष्यातलं हे नाटक मी हवं तेव्हा जगण्यासाठी माझ्या आठवणीच्या शिदोरीत भरून घेतलं होतं.
आणि त्यामुळेच आयुष्यात एखादं पात्र असंच होऊन जावं, जे कलाकृतीपेक्षा कलाकार वर्णायला भाग पाडेल.. माझ्या आयुष्यातलं हेच ते पात्र.
प्रेमात सगळ्यांच्याच पडते मी.... पण प्रत्येक माणूस आयुष्यात आयुष्यभर राहतो असं नाही आणि तो ठेवूही नाही. काही व्यक्ती खास आठवणीतच असाव्यात....  

आज तब्बल २ वर्षांनी, रात्री २ वाजता अचानक त्याचा फॉरवर्ड मेसेज आला.
२ वर्षांनीसुद्धा लोक मेसेज पाठवतात, हे मला फार जास्त काल्पनिक वाटायचं. पण त्याचा मेसेज आल्यावर माझाही विश्वास बसलाय.
मग काय..? मध्यंतरीच्या काळात घडलेल्या वाटचालीबद्दलचा उगाचचा औपचारिकपणा झाल्यानंतर आम्ही आमच्या मूळ स्वभावावर आलो.
मी: मला तो मुलगा आवडतो. त्याच्या प्रपोजलचा मी स्वीकार करणार आहे. तुही एखाद्या मुलीवर खरं प्रेम कर रे आता !'
तो : ए मला तूच हव. दुसरी कुणी नको.
मी: बघ मला मुलगा आवडलाय. मी त्याला हो म्हणणार आहे. पुन्हा म्हणायचं नाही तुला प्रियकर आहे वगैरे.
तो: बघ मी नेहमीच तुझ्या भावनांचा आदर करतो, यावेळीही करेल. मला तुझा निर्णय मान्य असेल.
मी: खरंतर तुम्ही दोघे 'मिळून' माझ्यासाठी परफेक्ट आहात. त्यामुळे मला दोघे चालतील. काय करू ?
तो: (चिडलेल्या स्वरात) 'नाही.... तुला एकालाच कुणालातरी निवडावं लागेल.
मी: अहाहा असं का... ? तूच तर म्हणालास, माझा निर्णय तुला मान्य असेल... मग आता ? माझ्या भावनांचा आदर करणार नाही तू ?